Biegański

Biegański h. Leszczyc, z Bieganina w powiecie kaliskim, na którym dziedziczyli 1579 r. Podpisali elekcję 1697 r. z woj. poznańskim. Dziedziczyli dobra Potulice (1854) i Cyków (1876) w Poznańskiem. Tych ostatnich Boniecki zalicza do Prawdziców.

Bielecki

Bielecki h. Abdank. Długosz wspomina o Janie Bieleckim, właścicielu Bielczy w powiecie sandomierskim w drugiej połowie XV wieku. Podpisali konfederację korczyńską w 1438. Byli właścicielami m. in. Jaszczowa i Kozic w powiecie lubelskim 1531.

Biel

Biel h. Ostoja, zamożna rodzina, dziedzicząca między 1350 a 1450 w Błesznie i Białej pod Częstochową.
Byli właścicielami Błeszna 1350, Białej, Wilkojecka i Kamyka 1447, Białej Wielkiej pod Kłobuckiem 1432, Libidzy i Białej Małej 1447. Posiadali starostwo krzepickie 1390.
Z tych Bielów jedni wzięli nazwisko Kiedrzyński, od majątku Kiedrzyn k/ Częstochowy. Zdaje się, że istnieją do dziś. Inni od majątku Błeszna, leżącego także pod Częstochową, nazywali się Błeszyńskimi i wg Uruskiego wygaśli w XVI stuleciu.

• HENRYK Biel z Błeszna (ok. 1330-po 1382), kanonik krakowski i gnieźnieński, proboszcz częstochowski 1382; jak pisze Długosz, ustąpił kościoła Paulinom 1382.

Źródła: Bon. I 212; Urus. I 174.
 Bielowie inni. 

• STANISŁAW Biel z Nowego Miasta (ok. 1480-po 1527), doktor teologii, kanonik krakowski, którego pieczęć z 1527 przedstawia znak wyżej umieszczony.

• ANDRZEJ Biel (ok. 1470-po 1503), odźwierny dworu królewskiego 1503. 

Źródło: Bon. I 212.

Bielański

Bielański h. własnego. Herb — w polu niebieskim półksiężyc złoty, rogami w górę, nad nim krzyż złoty duży ze srebrnym szpiczastym zakończeniem; na tarczy dwa hełmy: na prawym w koronie pięć piór strusich, z nich drugie i czwarte złote, inne czerwone; na lewym w koronie skrzydło orle niebieskie, barkiem w prawo, nad nim półksiężyc z krzyżem, jak na tarczy.
Ten herb wraz ze szlachectwem galicyjskim otrzymał w 1782 r. Piotr arcybiskup grecko-unicki lwowski, tajny radca austriacki.

• PIOTR Bielański (ok. 1720-1797), mianowany został 24 I 1780 roku, przez cesarzową Marię Teresę, biskupem lwowskim, kamienieckim i halickim obrządku unickiego, konsekrowany 24 IX 1781; był też administratorem diecezji przemyskiej od 1794. 

Źródła: Bon. I 213; Urus. I 175.

Bielański h. Nałęcz, z Mazowsza przeszli do woj. wileńskiego i na Białą Ruś. Z powiatem rzeczyckim podpisali konfederację olkienicką 1700.

Źródło: Urus. I 175.

Bielanowski

Bielanowski h. Rogala, v. Bielamowski, wywiedli się zapewne z Wielkopolski. 
Podpisali elekcję Augusta II w 1697 z województwem wileńskim.W XVII wieku posiadali majątek Bilczewo w pow. wieluńskim, który sprzedali Wyganowskim 1683. W XIX w. dziedziczyli dobra Różany i Bogdaniszki w gub. kowieńskiej 1881. Udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie w Królestwie Polskim w latach 1841-1844.

Źródła: Bon. I 213; Urus. I 175.

Bielakowski

Bielakowski h. Nałęcz, wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1838.

Bielak

Bielak h. własnego, rodzina tatarskiego pochodzenia, osiadła w W. Ks. Litewskim.
Posiadali m. in. dobra Łowczyce w woj. nowogrodzkim (1760), Koszołę w woj. brzeskim litewskim (1763), oraz część wsi Połosek w pow. bielskim (1840).
Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1840 r.
Herb — w polu czerwonym dwie srebrne kolumny obok siebie; na tarczy korona szlachecka bez hełmu.

• JÓZEF Bielak (ok. 1740-po 1792), syn rotmistrza królewskiego Samuela, generał major wojsk litewskich 1791, uczestnik kampanii 1792 r.

Źródło: Bon. I 212; Urus. I 174.

Bielejewski

Bielejewski h. Bieliny (in. Byliny, Szreniawa odm.), v. Bielewski, z Bielewa in. Bielejewa w województwie poznańskim. Akta poznańskie i kościańskie z końca XIV wieku wspominają o B-skich tegoż herbu.

• STANISŁAW Bielejewski (ok. 1470-po 1516), syn Jana i Małgorzaty Sułoczyny, kanonik poznański w 1516 roku.

Źródło: Bon. I 224.

Bielikowicz

Bielikowicz h. własnego, v. Bielikoicz, są gałęzią rodu o nazwisku Bielik, który występował m. in. na Rusi Czerwonej w XV stuleciu. Bielikowicze z pow. włodzimierskiego używali w XVI w. przydomku Świszczowski.
W wiekach XVI-XVIII zamieszkują na Wołyniu, w pow. włodzimierskim; na Litwie, w woj. nowogrodzkim, pow. oszmiańskim, grodzieńskim, starodubowskim, brasławskim, słonimskim, woj. brzeskim litewskim, smoleńskim, połockim; na Ukrainie, w woj. kijowskim. Byli m. in. właścicielami dóbr Kozłowo w powiecie włodzimierskim 1537. Posiadali też starostwo miksztańskie 1764.
Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 z pow. brasławskim. Wylegitymowani w Cesarstwie 1843, zostali zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej. Inni w 1852 zapisani w gub. wileńskiej.
Herb ich — w polu czerwonym trzy srebrne haki, jeden przy drugim, połączone ze sobą wąską ukośną belką, od lewej do prawej strony; na hełmie w koronie trzy strusie pióra.

• MICHAŁ Bielik (ok. 1410-po 1458), cytowany w aktach lwowskich 1458.

• JAN Bielik (ok. 1460-po 1508), protoplasta Bielikowiczów, ziemianin smoleński, przesiedlił się do W. Ks. Litewskiego i od króla Zygmunta I w 1508 dostał majętności w pow. słonimskim i w woj. wołyńskim; jego synowie, którzy wzięli po ojcu nazwisko Bielikoicz, zmieniane często na Bielikowicz, mieli swoje posiadłości w powiatch słonimskim i nowogrodzkim.
 
Źródła: Bon. I 224; Urus. I 182-183.

Bielkiewicz

Bielkiewicz h. Bielikowicz (in. Bielikoicz), v. Bilkiewicz, mają pochodzić od rodziny Bielikowicz. Pod koniec XVII stulecia zamieszkiwali w powiecie rzeczyckim na Litwie. Podpisali elekcję Augusta II w 1697 r. z woj. ruskim. Wielu z nich wylegitymowało się ze szlachectwa w Cesarstwie 1855 r. i zostali zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.
Jako Bilkiewiczowie herbu Bielikoicz podpisali konfederację olkienicką 1700 r. z powiatem mozyrskim, a niemal 100 lat później udowodnili szlachectwo w gub. kowieńskiej 1798.

• SYLWESTER Bielkiewicz (ok. 1500-1559), skarbny litewski; od Zygmunta Augusta otrzymał przywilej na metropolię kijowską 1551, którą król objął 1556.

Źródło: Bon. I 234; Urus. I 188, 214.

Bielkiewicz h. Dąb, wylegitymowani w Cesarstwie 1853 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

Źródło: Urus. I 188.

Bielkiewicz h. Dębno, pisano ich także Bielkowicz, podpisali elekcję Władysława IV w 1632 z woj. wileńskim. Wylegitymowani w Cesarstwie 1846 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej, oraz inni wylegitymowani w Cesarstwie 1861-1863 i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskie].

Źródło: Urus. I 188.

Bielowski

Bielowski h. Prus II, w Małopolsce, ze wsi Bielowice i Mroczków Mały, gdzie dziedziczą około 1470 r. Heraldycy przypisywali im często herb Janina. W XVII w. widzimy ich już na Podolu, m. in. w powiecie latyczowskim. Podpisali elekcję Augusta II z woj. podolskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji w 2 połowie XVIII w.

Bienicki

Bienicki h. Natarcz, v. Bieniecki, z Bienicy w powiecie oszmiańskim.
Wg Kojałowicza przodkiem tej rodziny był szlachcic nazwiskiem Natarcz, który w nagrodę za obronę zamku w Krewie przed Krzyżakami, dostał od w. ks. Gedymina na pamiątkę ten herb, a zarazem znaczne włości, położone nad rzeką Bienicą, w W. Ks. Litewskim.
Bohdan Pawłowicz Bienicki otrzymał 1506 r. od Aleksandra Jag. kawał puszczy w powiecie trockim, nad rzeką Kirsną.
B-ccy podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 r. z powiatem wołkowyskim. Podpisali też manifest szlachty litewskiej w 1763 r. Herb — w polu czerwonym strzała między dwiema blankami; na hełmie w koronie ręka zbrojna trzyma w lewo dzidę żelazem w górę.

• JERZY Bienicki (ok. 1610-po 1662), stolnik grodzieński, jeden z zaufanych dworzan Jana Kazimierza, w 1658 został wysłany do Moskwy dla zawiązania układów o pokój; wróciwszy z tej misji, został księdzem i był kanonikiem i kustoszem wileńskim, następnie regentem kancelarii większej litewskiej i sekretarzem królewskim 1662. 

Źródła: Bon. I 244-245; Urus. I 197.

Bieniecki

Bieniecki h. Korab, vel Bieniedzki, Bieniędzki, pochodzą ze wsi Bieniędzice w dawnym woj. sandomierskim, parafia Jarosławice, gdzie dziedziczą w 1411 r. Wieś ta należała do nich jeszcze w 1569 r. i pisali się z niej pod koniec XVIII stulecia. Obecnie Bieniędzice leżą w woj.

Bieńkiewicz

Bieńkiewicz h. Pobóg, vel Bieńkowicz, na Litwie i w woj. podolskim, pochodzą od bojarów żyżmorskich 1495. Posiadali dobra w pow. mohylewskim w 1665. Podpisali z województwem wileńskim elekcję Augusta II. W wieku XVIII zamieszkują w powiecie lidzkim, latyczowskim 

Bieńkuński

Bieńkuński h. Bajbuza (in. Wąż), pochodzą z województwa trockiego ze wsi Bieńkuny, okolicy szlacheckiej.
W XVIII w. zamieszkują w powiecie oszmiańskim i dziedziczą dobra Ruczany i Popielewicze, Sylwestrowszczyzna i Dubniki, jednak w większej części jest to szlachta zagrodowa.
Zostali wylegitymowani w Cesarstwie 1863 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.
Wielądek, a za nim Bobrowicz, pisząc o herbie Bieńkuńskich, nazywają go Bajbuzą, lecz w opisie nie wspominają, aby strzała, przeszywająca głowę węża, utkwiona była w ziemi między trzema grzybami.

Źródła: Bon. I 250; Urus. I 201.

Biernaszewski

Biernaszewski h..., v. Biernaszowski, w ziemi sanockiej 1464, właścieciele Niewiastki 1495. Otrzymali konsens królewski na wykupienie wójtowstwa w Samborze w 1539.

Źródło: Bon. I 255.

Biernawski

Biernawski h. Korczak, według świadectwa Paprockiego, pochodzą z ziemi przemyskiej, skąd przenieśli się m. in. do Wielkopolski. Obecnie rozdzieleni są na dwie linie, z tych pierwsza dziedziczyła na Bieńkowie 1735, druga na Żernikach 1788. Należący do drugiej linii: Dionizy,

Bierułt

Bierułt h. Hołobok, v. Bierult, zamieszkiwali ziemię chełmską w XVI wieku. 

• KRZYSZTOF Bierułt (ok. 1550-po 1589), s. Stanisława i NN., właściciel ok. 1589 r. części Sąziaska i Zakłodzia w ziemi chełmskiej.
 
Źródło: Bon. I 256.

Bieroński

Bieroński h. Bończa, w ziemi drohickiej 1764 r. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Polskim w 1857 roku.

Bierzgliński

Bierzgliński h. Poraj, z Bierzglina w powiecie pyzdrskim 1358 r. Wieś ta w XVI wieku nie była już w ich posiadaniu, a od wsi Góry, której byli właścicielami, czasami zwali się Górskimi.

• JAN Bierzgliński (ok. 1330-po 1386), kasztelan kaliski 1386; bratanek biskupa krakowskiego Bodzanty; dziedzic Bierzglina 1358. 

Źródło: Bon. I 256-257.

Bierzwiecki

Bierzwiecki h. Nałęcz, v. Bierzwicki, pochodzą ze wsi Bierzwce, dzisiaj Bierwce w powiecie radomskim, gdzie dziedziczyli w 2 połowie XV wieku. Są tam jeszcze ok. 1650. Następnie znajdujemy ich w ziemi czerskiej. W XVI i XVII stuleciu są właścicielami Bierzwiec i Woli Bierzwieckiej 1569, Sebranki i Wygnanki 1625, Sikut 1626, Gośniewic i Hołdaków 1667.

Źródło: Bon. I 257.

Bierzwieński

Bierzwieński h. Leszczyc, v. Bierzwiński, z Bierzwienny w powiecie łęczyckim. Prawdopodobnie byli herbu Leszczyc, gdyż Leszczyce, które mogą być pierwotnym gniazdem tego rodu, były w ich posiadaniu

Biesiecki

Bies i Biesiecki h. Kornic, v. Biesicki, pierwotnie Bies, rodzina śląska, później osiedlona w Małopolsce, już w XV stuleciu wzięła nazwisko Biesicki v. Biesiecki. W XVII i XVIII stuleciu zamieszkiwali powiat oszmiański i brasławski. Byli właścicielami wsi Horodeczno 1619. Z powiatem oszmiańskim podpisali elekcję Jana III w 1674.

• MICHAŁ Bies (ok. 1380-po 1424), dworzanin ks. opolskiego Bolka, cytowany w 1424 w aktach krakowskich.

Źródła: Bon. I 260; Urus. I 208.

Biestrzykowski

Biestrzykowski h. Prus I, z Biestrzykowa w województwie sieradzkim, którą to wieś posiadali w 1552 różni Biestrzykowscy noszący przezwiska: Stachura, Łysy, Styk, Burza i Czeliban. Podpisali z województwem sieradzkim elekcje Augusta II i Stanisława Augusta, zaś z woj. bełskim

Bietkowski

Bietkowski h. Półkozic, vel Biedkowski, rodzina pochodząca prawdopodobnie z Mazowsza, być może z Bietkowic w dawnym powiecie wyszogrodzkim. Potomkowie Jana Bietkowskiego, właściciela Konar w woj. poznańskim 1690 r., zostali wylegitymowani ze szlachectwa w

Biezdrowski

Biezdrowski h. Leszczyc (in. Bróg), z Biezdrowa w powiecie poznańskim. Akta poznańskie z końca XIV-go wieku wspominają o Mikołaju, Przybigniewie i Jaśku B-ch.

Źródło: Bon. I 263.

Bieździedzki

Bieździedzki h. Grzymała, z Bieździedzy w powiecie pilznieńskim. Helwig v. Alwig z Bieździedzy od 1398 r. na sądach w Krakowie. W Sanoku zjawia się w 1439 ten sam, czy inny Halwig, zwany czasem Halwigowskim v. Albigowskim z Bieździedzy. Zdaje się, iż wygaśli w XV stuleciu.

Bigoszewski

Bigoszewski h. Ślepowron, vel Biłgoszewski, w pow. krasnostawskim 1723. Właściwe nazwisko tej rodziny Bigoszewski, często jednak nawet w aktach urzędowych było zmieniane na Biłgoszewski. Wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1862.

Bilewski

Bilewski h. Zaremba, z Bilewa w woj. sieradzkim; posiadali dobra Bielawa w 1740 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1848 r.

Biliński

Biliński h. Łodzia, z tego samego Bilina w powiecie samborskim, co Bilińscy herbu Sas; używali przydomku Taras. Udowodnili swoje pochodzenie szlacheckie 1782 r. w sądzie grodzkim halickim, 1844 r. w Wydziale Stanów we Lwowie.

Birecki

Birecki h. Gozdawa, v. Bierecki, Berecki, Birlecki, nazwisko wzięli od wsi Bircza in. Biercza w ziemi przemyskiej, i stanowią jeden dom z Humnickimi.

Birkowski

Birkowski h. Topór, z Birkowa w powiecie proszowskim w XIV w.; pierwotnie nosili nazwisko Kolczek. Od nich pochodzą Łowiniccy herbu Topór. Zob. też Bierkowski

Birula

Birula i Birula-Białynicki h. własnego (in. Hołobok odm.?) v. Bierula, Birul, B.-Białynicki, stara rodzina osiadła na Białej Rusi, w woj. witebskim. Właściwym ich nazwiskiem jest Birula lub Bierula z przydomkiem od

Bisping

Bisping h. własnego, v. Biszping, Bispink, Biszpink, używają przydomku von Gallen. Bispingowie zamieszkiwali powiat starodubowski. Podpisali elekcję Jana III, pisali się z województwem smoleńskim i mińskim na elekcję Augusta II. Aleksandra z Bispingów Święczycowa i Józefa z Bispingów Wojczyńska założyły w XIX wieku Ordynację Massalańską dla Bispinków na Litwie.
Przywilej cesarza Rudolfa II z 1609, poświadczający że przodkowie Jana Bispinga, który pierwszy z tej rodziny przeniósł się na Litwę i tam osiadł, pochodzą ze starożytnej szlacheckiej rodziny i piastowali różne urzędy w m. Monasteryjskiem, tak herb tej rodziny opisuje: "na tarczy w połowie ściętej, w dolnym polu błękitnym, gwiazda ośmiopromienna złota, w górnym białym trzy winne grona, każde z nich ozdobione trzema zielonymi liśćmi; w szczycie hełmu ozdobionego piórami strusimi, w pośrodku błękitnym, a z boków białymi, na których skręcona wstęga tychże kolorów, dwa skrzydła błękitne, w pośrodku których nad wstęgą trzy winne grona, a pod nią gwiazda, jak na tarczy".

• JAN Biszping (ok. 1450-po 1479), kleryk miasta i diecezji monasterskiej w Rzymie 1479.
 
• JAN Bisping (ok. 1740-po 1793), horodniczy 1765, podstoli 1767, pisarz ziemski 1773, chorąży 1781, marszałek starodubowski 1786, w końcu kasztelan starodubowski 1793, pierwszy i ostatni; w 1776 kawaler Orderu Św. Stanisława. 

Źródło: Bon. I 272-273.

Blank

Blank h. własnego (in. Prus III odmienny), v. Blanc, rodzina bankierów warszawskich, otrzymali szlachectwo 1790. Od Grabińskiego nabyli dobra Gniewiewice 1781, a od Mikorskiego prawo emfiteutyczne do dóbr królewskich Brodnia i Brzeg 1791.

Bledzewski

Bledzewski h. Lubicz, pochodzą z Bledzewa pod Sierpcem, w dawnym województwie płockim. Stanisław, Pietrasz, Jan, Andrzej i Jakusz z Bledzewa nabyli w 1409 Janczewo w powiecie wiskim i dali początek domowi Janczewskich, używających tegoż herbu. W wieku XVI i XVII

Blęcki

Blęcki h. Drużyna, v. Blendzki, Blądzki, Bladzki, pochodzą ze wsi Blądna in. Blędna, Blendna, Błędna, leżącej w województwie brzeskiem-kujawskim, powiecie przedeckim.
Podpisali przyrzeczenie ziemi brzeskiej, dane Władysławowi Jagielle 1433 r., wybrania królem jednego z jego synów. Dziedziczą na Blędnej jeszcze na początku XVII stulecia.

Źródło: Bon. I 275.

Blęcki h. Poraj. Mikołaj Blaczski, tegoż herbu, świadek przy wywodzie szlachectwa Stefana z Bodzanowa h. Samson w Brześciu Kujawskim 1413 r.

Źródło: Bon. I 275.

Blęcki h. Samson. Mieli być wg Niesieckiego w województwie kaliskim; pisali się z Kosiczyna. Samuel Watta z Kosiczyna Blęcki podpisał konfederację sandomierską 1704 r. Zob. też Belęcki.

Źródło: Bon. I 275.

Blinowski

Blinowski h. Ostoja. Długosz wspomina o Janie, dziedzicu Charzowic w powiecie sandomierskim, w drugiej połowie XV wieku. Posiadali części w Grabianowicach w województwie lubelskim 1590 r., oraz w Chlaniowie w 1639 r. Zamieszkiwali w ziemi chełmskiej w XVIII wieku.

• ANDRZEJ Blinowski (ok. 1520-po 1563), ksiądz, kanonik włocławski, sekretarz królewski 1563.

Źródło: Bon. I 276.

Blinstrub

Blinstrub h. Łabędź, vel Blinstrub-Towtwił, na Żmudzi i w pow. kowień- skim, piszą się z Towtwiłów w dawnym pow. telszewskim, gniazdem jednak tej rodziny wg familijnej tradycji ma być Śląsk. Są zapewne wspólnego pochodzenia z rodziną Towtwiłów herbu Łabędź, zamieszkałej

Bliskowski

Bliskowski h. Rawicz, rodzina małopolska, wzięła nazwisko od wsi Bliskowice w woj. lubelskim, parafii Sieciechów. Długosz podaje, iż około 1470 r. wieś ta w połowie należała do Pakosza Bliskowskiego. W XVII stuleciu piszą się "na Bliskowicach i Kierzu". W 1663 otrzymali od Jana

Bliziński

Bliziński h. Korczak, ich gniazdem była ziemia chełmska, niektórzy przenieśli się później do woj. wołyńskiego. Podpisali z ziemią chełmską elekcję Stanisława Augusta 1764. Sprawowali urzędy ziemskie i grodzkie w pow. winnickim 1738 i krasnostawskim 1772/81. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie 1844.

Bliźniński

Bliźniński v. Bliźnieński, ze wsi Blizne w powiecie warszawskim, którą posiadali w 1580 r. Dziedziczyli tam do 1654 r., kiedy wieś tę sprzedali Leszczyńskim.

Źródło: Bon. I 277.

Blumberg

Blumberg h. własnego, v. Blumberk, Blomberg, Blomberk, w Inflantach. Posiadali dobra Blumbergshoff 1540. Pod koniec XVIII stulecia zamieszkiwali w Ostrzeszowskiem. Podpisali elekcję Władysława IV i Jana III.
Herb ich przedstawia w polu srebrnym przedzielonym pasem czarnym poprzecznym, u góry rzędem dwa żelaza czarne od kamienia młyńskiego, na dole jedno.

• ZYGFRYD (Siegfried) Blomberg (ok. 1320-po 1372), arcybiskup ryski 1372.

Źródło: Bon. I 278.

Bławdziewicz

Bławdziewicz h. Pomian, w W. Ks. Litewskim. Właściciele dóbr dziedzicznych Wołkiszki w Czerniechowskiem (?) 1726 r. 

Błażejewski

Błażejewski h. Trzaska, v. Błażejowski, z Błażejewic v. Błażejowic w województwie rawskim. Dziedziczą tam z pewnością już XV wieku. W 1528 r. Stanisław B-ski procesuje się z Okręglickim. Niektórzy z nich są w XVII wieku notowani z przydomkiem Dzierżek. W 1742 posiadali część